In dit artikel, deel II van onze tocht over het Annapurna circuit en onze laatste dagen in Nepal. Na onze ‘rustdag’ halverwege het circuit in Manang (op 3540m. hoogte), die diende om aan de hoogte te wennen, werd deel II van de tocht toch iets pittiger. Iets kouder, grotere hoogtes, minder zuurstof, nog minder douches en een klein beetje hoogteziekte.
Na Manang zijn we doorgetrokken naar Khangsar op 3734 meter hoogte. Eigenlijk was dit de rustdag, want het was een redelijk makkelijke, niet al te lange wandeltocht. Minder vermoeiend dan het uitzichtpunt dat we gisteren op de rustdag hadden beklommen. Wat wel apart was, is dat Lisanne hier midden in de nacht wakker werd met het gevoel buiten adem te zijn. Ook Rik had er een klein beetje last van. Na buiten even wat frisse lucht opgesnoven te hebben ging het weer beter. De volgende ochtend was het bijna helemaal weg en tijdens de wandeling naar Tilicho basecamp op 4150 meter hoogte hebben we nergens meer last van gehad. Blijkbaar heeft je lichaam gewoon wat tijd nodig om aan de hoogte te wennen en vooral in gesloten ruimtes kun je dit merken.
Onderweg kwamen we hier ook weer andere dieren tegen dan op lagere hoogtes. Er lopen hier nog steeds wat paarden, koeien en geiten, maar ook zijn hier jaks met hun mooie dikke vachten en adelaars. Onderweg zagen we op een rots 2 grote adelaars zitten. Tek en Rik werkten goed samen om ze goed op de foto te krijgen. Rik ging met de camera klaar staan en Tek klom naar de adelaars toe in de hoop dat ze dan weg zouden vliegen en dat werkte. De weg naar Tilicho basecamp ging verder via smalle paden langs steile hellingen met veel losse stenen en rotsen. Dit gebied staat erom bekend dat er geregeld landslides voorkomen. Tek hield goed voor ons in de gaten of het allemaal veilig was en er geen stenen naar beneden kwamen.
Vanuit het Tilicho basecamp hebben we het Tilicho Lake bezocht. Het meer ligt op 4920 meter hoogte en er wordt gezegd dat dit het hoogstgelegen meer ter wereld is, of althans van deze grootte. Het was een pittige klim naar het meer, 3 uur lang bergop en soms best steil. Vanwege de hoogte moesten we rustig lopen maar het ging ons zonder problemen af. Alleen de weg er naartoe al was super mooi. We zagen de sneeuwtoppen van Tilicho mountain, Gangapurna, Annapurna III en een aantal gletchers. Ook zagen we een kleine sneeuwlawine in de verte naar beneden vallen. Toen we eenmaal bovenaan waren en de hoek om gingen konden we het mooie heldere diepblauwe Tilicho meer zien. Ook kwam ons een sterke ijskoude windvlaag tegemoet. Brrr… we hebben in het theehutje wat er stond een simpele warme noedelsoep gegeten, lekker om de vingers te warmen. Daarna het meer nog even bekeken en weer snel de hoek om naar de andere kant van de berg, uit de wind en in de warmte van de zon. De terugweg ging beduidend sneller, enige nadeel is dat je het dalen op een gegeven moment aan de knieën gaat voelen.
Het weer is vrijwel de hele tijd super mooi zonnig geweest. We kregen na het bezoek van het Tilicho meer slechts een dag met bewolking. Dan zie je opeens de sneeuwtoppen niet meer en ook is het een heel stuk kouder. Het vestje dat we die dag hadden gewassen was helemaal bevroren toen we het om 16uur van de waslijn haalden. En we waren nog nooit zo blij geweest toen om 17uur de kachel in de gezamenlijke ruimte werd aangemaakt door middel van jak-poep.
De tweede helft van onze trek hebben we weer andere leuke mensen ontmoet. Veel mensen die we in het begin van de trek ontmoet hadden hebben Tilicho Lake overgeslagen, dus die waren nu een stuk vooruit gelopen. In Shree Kharka hebben we een leuke Chinees ontmoet die geen Engels sprak. We hebben enorme verhalen uitgewisseld met gebaren en foto’s. Hij hield ook van fotografie en vond het fantastisch dat Rik daar ook van hield. Volgens hem waren de meren in Tibet nog veel mooier dan Tilicho, dus daar moesten we zeker nog eens naartoe. Ook kwamen we drie leuke Amerikanen tegen met wie we de komende dagen nog vaker zouden kaarten en bijkletsen. En met Anna en Luka, een Kroatisch koppel zijn we de volgende dagen nog vaker opgetrokken. De Nepalese kaartspelletjes die onze gids Tek ons geleerd had, bleken de manier om vrienden met de Napali te maken. Als ze ons Dumbal of Blackjack zagen spelen kwamen ze er bij staan om te kijken en soms speelden ze zelf mee. In Thorong Phedi hebben we met Anna, Luka, een Fransman, Tek, Lakpa en nog een andere Nepalese porter Blackjack gespeeld. Het was hilarisch, vooral hoezeer de Nepali in het spelletje opgingen.
De zwaarste dag van de trek was de ‘Thorong La Pass’-dag. Vanuit Thorong Phedi op 4430 meter hoogte moesten we een kilometer in hoogte stijgen om de Thorong La Pass op 5416 meter hoogte over te gaan. Geadviseerd werd om zo vroeg mogelijk te starten, want hoe later op de ochtend, hoe harder het zou gaan waaien en daarbij hadden we een lange tocht voor de boeg. Wij zaten dus om 5 uur aan onze havermout met appel en om 5:30 gingen we op pad met de zaklamp. We konden de mooie sterrenhemel nog even zien voordat het rond 6 uur langzaam licht werd. Het eerste uur van de klim was het meest steil, maar die ging ons wel goed af. Langzaam maar gestaag liepen we in een treintje naar boven. Tek voorop en Lakpa achteraan. Je moet op deze hoogte vooral niet te snel willen lopen want je raakt snel buiten adem. Na dat uur klimmen ging het minder steil omhoog maar kwam er wel een enorm harde en koude wind opsteken. Het vroege opstaan heeft niet geholpen om de wind voor te zijn. Achteraf vertelde Tek dat het normaal gesproken niet zo onophoudelijk hard waait als vandaag. En we hoorden van Tek en een paar andere gidsen dat dit een van hun zwaarste Pass-crossings ooit was geweest vanwege de koude harde wind die maar niet ophield. We hadden nog ongeveer 2,5 uur te gaan. Met langzaam lopen kwamen we er wel en af en toe konden we even van het bijzondere uitzicht genieten. Rik ging het allemaal goed af. Het laatste uur kreeg Lisanne echter wat last van hoogteziekte. Af en toe werd ze duizelig of misselijk. Dan moest ze direct even stoppen, op adem komen, wachten tot het weer wegtrok en daarna weer langzaam voetje voor voetje verder tegen de ijskoude wind in. De kou en de wind deden er zelfs even niet toe, het belangrijkste was rustig te blijven ademhalen en voetje voor voetje blijven zetten. Toen we in de verte eindelijk de vele vrolijk gekleurde vlaggetjes bovenop de Pass hevig zagen wapperen was vooral voor Lisanne de opluchting enorm. Wat was dit intens geweest. Er stond een klein hutje bovenop de Pass waar je thee kon drinken, wat we deden om de handen even te warmen. Daarna hebben we vliegensvlug een paar foto’s genomen (het bewijs dat we er wel echt geweest zijn) en zijn we het eerste stuk letterlijk de berg afgerend, nee, gevlogen! Wat was dat een heerlijk gevoel, bergaf! Gek genoeg voelde Lisanne zich zodra de daling was ingezet ook onmiddellijk beter. Apart wat de hoogte met je kan doen. En ze was niet de enige die er last van had. De afgelopen dagen hadden we de helikopter al een aantal keer over zien vliegen om mensen mee terug te nemen naar Kathmandu. Die hadden de hoogteziekte nog een stuk erger te pakken gehad.
Het dalen ging vliegensvlug en was fantastisch. Al die zuurstof! Het landschap aan deze kant van het gebergte was ook anders. Aan deze kant begint de Mustang regio. Het landschap wordt hier gekenmerkt door rodere rotsen. Het zag er ook droog en zanderig uit en achter ons lagen de sneeuwtoppen nog van Tilicho en Annapurna. Dit uitzicht was anders, maar wederom prachtig.
We zijn die dag maar liefst tot 2720 meter hoogte gedaald, tot het stadje Muktinath. Dit stadje was wat groter dan de gehuchtjes in de bergen, het voelde of we weer enigszins in de bewoonde wereld kwamen. Muktinath staat ook wel bekend om zijn oude hindoe tempel. Het overgrote deel van de bevolking is hier boeddhistisch en het is bijzonder hoe de hindoe tempel hier probleemloos naast een groot boeddha beeld staat. De volgende dag hebben we ‘s ochtends eerst deze tempel bezocht. De tempel is ook een soort van bedevaartsoord en van heinde en verre, onder andere vanuit India, komen de mensen hier naartoe om te bidden en zich te zuiveren. We zagen hoe er 108 waterkranen om de tempel heen staan waar de mensen zich nat mee maakten. Het had vannacht gevroren, het was koud en de grond lag op een aantal plaatsen onder het ijs. Een paar keer zagen we mensen erover uitglijden. Ook waren er twee grote (koude) baden. We zagen hoe sommige mensen hier helemaal in gingen. Die hadden het behoorlijk koud..
Dit was onze laatste loopdag en met 23 km ook de langste, maar de weg was vlak of bergaf dus het ging ook lekker vlot. Eerst zijn we naar een klein stadje Kagbeni gelopen. Hier voelden we ons 500 jaar terug in de tijd, of net alsof we in Game of Thrones zaten. Alle gebouwen waren van stenen en modder gemaakt en hier en daar lag brandhout op de huizen te drogen in de zon. Toen we het plein bij een oude tempel opliepen was daar ook een klas kinderen in monnikkledij aan het lunchen. Het was een mooi gezicht.
De laatste 10km van de tocht, van Kagbeni naar Jomsom, waren ook bijzonder. Het waaide enorm hard en het was enorm stoffig. We liepen over een zandweg tegen de harde wind in en als er een auto voorbij kwam moesten we echt wegdraaien om niet helemaal gezandstraald te worden. ‘s Avonds in Jomsom haalden we veel zand uit onze oren en andere plekken. Maar we hadden het gehaald. De tocht van ongeveer 165 km wandelen zat er nu op. Daar hebben we een Everest biertje op gedronken.
De volgende dag gingen we met de bus naar de grotere stad Pokhara. Jemig, dit was een van onze meer memorabele busritten. Het was 153 km maar we hebben daar echt de hele dag over gedaan. Er was maar een weg, een zandweg met heel veel kuilen die door de bergen ging. Harder dan 30km/uur ging het nauwelijks en dan had onze buschauffeur er al lekker de vaart in zitten. Hobbelhobbelhop. We werden goed heen en weer geschud. Ook hebben we nog in de file gestaan. Ze waren rotsblokken van de straat aan het ruimen en de weg was geblokkeerd. Veel andere bussen stonden met ons in de file en toen we langs de file naar voren liepen om te kijken kwamen we onze Amerikaanse vrienden nog tegen die in een andere bus zaten. Het heeft misschien een klein uurtje geduurd voor we weer verder konden rijden. We waren blij toen we ‘s avonds in Pokhara aankwamen. En wat keken we er naar uit om hier een lekker warme douche te nemen! Helaas was de douche hier vanavond erg lauwtjes, hij bleek op zonnewarmte te werken. Maar de volgende middag was hij heerlijk warm. Wat een fantastisch gevoel en luxe, zo’n warme douche.
Pokhara vonden we heel erg leuk. Het is, in tegenstelling tot Kathmandu, geen stoffige stad. Het is een hele gezellige en mooie stad, aan een meer gelegen en omgeven door heuvels. De drie dagen die we in Pokhara verbleven hebben we lekker gerelaxt. Het was mistig waardoor het zicht op de omliggende heuvels niet zo goed was. Voor ons betekende dat dat we de tempels in de heuvels niet hoefden te bezoeken omdat we de omgeving dan toch niet goed konden zien. Wij vonden dat niet erg, konden we lekker uitrusten. Het leuke aan Pokhara is dat het net een groot dorp is waar je veel mensen kent. Vrijwel iedereen die het Annapurna circuit (of een andere trek in de buurt) loopt gaat achteraf naar Pokhara. We kwamen dus wat bekenden tegen en ook zagen we regelmatig mensen lopen die we van gezicht kenden. De eerste dag in Pokhara hadden we met Harm en Marlon afgesproken, een Nederlands koppel dat we op de trek hadden leren kennen. We hebben lekker gegeten, (voor ons doen veel) bier gedronken en gekaart (dozen), heel gezellig. De volgende dag kwamen we Anna en Luka weer tegen. Hen hadden we een aantal dagen geleden bij het ontbijt voordat we de Thorong La Pass over gingen voor het laatst gesproken en we hadden veel om over bij te kletsen. We hebben de rest van de dag met hen doorgebracht en ook de volgende dag weer met hen afgesproken en lekker gegeten en gepraat. Mede dankzij hen was onze tijd in Pokhara zo leuk.
Na drie relaxte dagen zijn we met de bus weer terug naar Kathmandu gegaan. Dit was gelukkig een meer comfortabele busrit dan die naar Pokhara. Het was fijn om in Kathmandu eindelijk onze andere backpack met spullen weer terug te krijgen. Die hadden we voor aanvang van de trek hier achter geladen op het kantoor van Snow leopard.
We hebben deze dagen vooral veel tijd achter de laptop doorgebracht om de vele foto’s van tijdens de trekking uit te zoeken (poeh, dat waren er veel) en ook om ons voor te bereiden op onze volgende bestemming, Nieuw-Zeeland! De rest van de tijd hebben we al etend doorgebracht bij leuke restaurantjes. Er zitten best veel leuke restaurantjes in Kathmandu en vaak hebben we hier hele ochtenden en middagen met de laptop doorgebracht omdat het internet er veel beter was dan in ons hotel. We hebben ook ontdekt dat je op heel veel plaatsen in Kathmandu lekker gebak en dan met name heel lekkere brownies kunt krijgen. Van die lekkere opgewarmde smeuïge brownies. Voordat we naar het duurdere Nieuw-Zeeland verder trekken en weer zelf moeten gaan koken, genieten we er hier nog even van.
Inmiddels zijn we net aangekomen in Auckland, Nieuw-Zeeland. De reis via Guangzhou, China was lang maar verliep soepel. Met name de aankomst in Auckland ging vlot, geen lange wachtrijen en toch een grondige inspectie door de douane. Onze bergschoenen werden nog extra gecontroleerd en een hond die op verboden middelen controleerde snuffelde ons en onze bagage nog eens extra door. Uiteraard was er niets aan de hand en mochten we officieel onze voeten op Nieuw-Zeelands grondgebied zetten. Nu gaan we 2 dagen Auckland verkennen en vrijdag is het moment aangebroken om de camper op te halen, ons huis voor de komende twee maanden. Later meer hierover.
Tijdens de trek door het Annapurna circuit in Nepal heeft onze gids Tek allemaal korte video’s opgenomen. De eerste paar dagen hadden we dit niet eens in de gaten, we dachten dat hij zo nu en dan wat foto’s maakte, totdat hij ons opeens een mooi stuk film liet zien. Hij heeft er een hele leuke film van gemaakt. Van de losse stukken hebben we een geheel gemaakt. Het resultaat is deze 12 minuten durende video van onze gehele trek. Hopelijk krijgen jullie zo nog een beter beeld en misschien raken jullie zelf ook wel geïnspireerd.
