Afgelopen dagen hebben we het mooie Noordereiland van Nieuw-Zeeland verder verkend. Zo zijn we onder andere in New Plymouth geweest waar de vulkaan Mount Taranaki in de buurt ligt, hebben we de Tongariro crossing gelopen over de vulkaan Mount Tongariro, zijn we in het stadje Napier geweest waar je goed wijn kunt proeven en in het geothermische gebied bij Rotorua.
Maar nadat we in Wellington waren aangekomen zijn we eerst de zuidkust verder af gereden naar de Pinnacles track. Daar hebben we een mooie wandeling gemaakt door een natuurgebied met rotspilaren, door een bos en een veld met gras dat tot onze oksels kwam. We besloten op de camping die erbij lag te blijven overnachten. Een aantal kilometer verderop lag een heel klein dorpje en vlak voor etenstijd kwamen twee vissers uit het dorpje langs gereden op hun quads en vroegen of we een kreeft wilden hebben. Een mooie grote rode kreeft en hij was al gekookt. Volgens hen was dit nog maar een kleintje. Ze hadden zelf zoveel kreeften dat ze zo nu en dan wat uit kwamen delen op de camping. Volgens ons vonden ze het vooral ook leuk om een praatje te komen maken. We namen de kreeft dankbaar aan en hebben goed zitten knoeien met het openbreken van de schalen. De pootjes en de dikke staart waren heerlijk om te eten! Volgens de ene visser kon je de rest van het lijfje ook eten maar de andere visser raadde ons dat af. Toen we de bruine derrie in het lijfje zagen was de keuze snel gemaakt om dat te laten staan. Wat een feestmaaltje en wat vriendelijk van de vissers!
De volgende ochtend waren we vroeg wakker en zijn we in alle vroegte een stuk langs de kust gereden naar Cape Palliser. Het was prachtig, er hing nog wat ochtend mist, de zon kwam net uit boven de bergen, er lagen wat zeehonden te luieren op het strand en de zee kletterde lekker tegen de kust waar de weg vlak langs liep. In de verte stond een mooie vuurtoren op de rots. Dit is niet een van de meest bekende stukjes Nieuw-Zeeland en een plaats die veel reizigers overslaan, maar voor ons was dit een van de mooiste en meest speciale plekjes Nieuw-Zeeland tot nu toe. De schoonheid van een plaats kan hem soms in kleine dingen zitten zoals mooi weer of vriendelijke mensen om je heen.
Daarna zijn we bijna 500 km verder gereisd naar de stad New Plymouth aan de westkust van het eiland. Daarbij ligt de vulkaan Mount Taranaki, een van de meest symmetrische bergen in de wereld. Eerst hebben we, na de redelijk lange rijdag, een rustdag gehouden in New Plymouth. We hebben een paar uurtjes in de bibliotheek gezeten om alle foto’s weer even bij te werken en gebruik te maken van het internet en op de camping hebben we weer eens opruiming gehouden in de camper en de was gedaan wat af en toe hard nodig is.
De volgende dag waren we weer fris om op Mount Taranaki te gaan hiken. Niet naar de besneeuwde top, dat was ons wat te heftig, maar de Mangarei track, een hike van een paar uur naar een klein meertje op de vulkaan. Het uitzicht was heel mooi, er hingen een paar wolkjes om de vulkaan maar die trokken zo nu en dan weg zodat je de top goed kon zien. Achteraf zijn we terug naar New Plymouth gereden waar we aan een strandje een koude douche konden nemen. Verfrissend.
Via de forgotten world highway zijn we weer verder gereden het land in. De forgotten world highway is een van de oudste handelswegen door het land maar tegenwoordig is er niet meer veel te doen. 150km lang geen tankstation en nauwelijks winkels, een heel stuk van de weg is niet geasfalteerd maar het landschap was erg mooi. Het was een bochtige weg, door veel heuvels, langs boerderijen met koeien en schapen en langs een paar kleine dorpjes met houten huizen die zo in een western film passen.
We kwamen zo weer dichtbij de Tongariro crossing, die we onze eerste week in Nieuw-Zeeland nog over hadden geslagen vanwege het slechte weer, maar we besloten het er nu wel op te gaan wagen. De weersvoorspellingen voor de komende dagen waren nog steeds niet fantastisch, maar voor de volgende dag hadden ze in ieder geval voorspeld dat het redelijk droog zou blijven. Mount Tongariro is een vulkaan en de Tongariro crossing is een bekende en beruchte wandeling van 20km langs een aantal kraters. Het is er vaker slecht weer dan goed weer en geregeld wordt het pad gesloten als het niet meer verantwoordelijk is om over de koude pas te lopen. We boekten een shuttle busje voor de volgende dag die ons naar het startpunt zou brengen en weer op kwam halen bij het eindpunt. We vonden een camping in de buurt en zagen de vulkaan al mooi liggen in de verte. Fijn dat we hem nu nog even konden zien want de volgende dag hing er veel bewolking en was het onmogelijk de top van de vulkaan te zien.
Het eerste stuk van de tocht was mooi, geleidelijk aan bergop door een ruig vulkanisch landschap. Dit was toch weer anders dan de vele andere tracks die we in NZ gelopen hebben. Hoe hoger we kwamen hoe meer we de wolken in liepen en hoe dichter de mist om ons heen werd. Bovenop stond veel wind en was het fris. Onze handschoenen en muts kwamen weer eens van pas. Helaas konden we vanwege de dichte mist niet veel zien. Dankzij de geur van rotte eieren wisten we zo nu en dan een beetje wanneer we langs dampende kraters liepen. We konden een mooie fel turquase pool zien liggen (Emerald Lake), maar een paar andere meertjes hebben we helaas niet kunnen zien. Zo heb je soms geluk en soms pech met het weer. Maar we zijn blij dat we hem in ieder geval hebben kunnen lopen. Na zo’n 5,5 uur stonden we weer beneden met stijve benen van de lange afdaling. Afdalen vinden onze benen toch minder leuk dan stijgen.
We zijn dezelfde dag nog een stuk doorgereden op weg naar de stad Napier aan de oostkust van het Noordereiland. Onderweg hebben we even gedoucht bij een openbare douche, hebben we een lekkere hamburger gegeten bij Pauly’s Diner in Taupo (die hadden we wel verdiend vonden we) en we hebben op een leuke free campsite bij Glenfalls gekampeerd tussen de heuvels.
Daarna zijn we verder gereden naar Napier waar we een aantal regenachtige dagen zijn gebleven. Vanwege de regen konden onze benen even fijn uitrusten. Zo nu en dan kijken we wat serietjes van Netflix, maar de Nederlandse tv volgen we niet (dat missen we ook niet). Maar we hebben nu wel de eerste twee afleveringen van Wie is de mol terug kunnen kijken, heerlijk!! Vooral Lisanne zit er weer helemaal in.
Napier zelf is een mooi stadje wat na de aardbeving van 1931 weer opnieuw opgebouwd is in Art Deco stijl. Veel gebouwen in pastelkleuren en met strakke vormen. Leuk om een beetje rond te toeren. Ook liggen er veel fruitvelden en wijngaarden in de omgeving. Hoogtepunt was toen we op onze laatste ochtend in Napier bij de oudste winery gingen wijnproeven. Lisanne ging in ieder geval wijnproeven, Rik moest nog rijden. Het was pas 11 uur ‘s ochtends, maar goed, in Nederland was het al 11 uur ‘s avonds en we waren er niet de enigen. Dus. Hmmm de wijntjes waren erg lekker, we namen een fles mee zodat Rik later ook kon meegenieten. De één een beetje tipsy en de ander uiteraard helemaal nuchter gingen we toen gezellig (heel gezellig) met een muziekje op de achtergrond (of voorgrond) op weg naar Rotorua.
We zijn een aantal dagen in Rotorua en omgeving verbleven. Dit is een geothermisch gebied met een aantal geothermische parken, natuurlijke hot pools en ook in het stadje Rotorua zelf stinkt het op plaatsen naar rotte eieren en komt er damp uit de grond. Op 30km van Rotorua ligt een heel mooi park, Wai-O-Tapu thermal wonderland. Je kunt door het park lopen langs verschillende pools en plekken waar de stoom uit de grond komt. Vanwege de verschillende mineralen die er in de grond zitten hebben de grond en het water in de pools verschillende kleuren. Zo had je de champaign pool met dampend lichtblauw water, maar de rand van de pool was fel donkerrood van de mineralen. Prachtig! En er was een felle gifgroene pool! Vast niet gezond om in te zwemmen maar het zag er fantastisch uit!
Er werd ook een voorstelling gegeven in het park waarbij een geiser werd opgewekt. Er werd verteld dat de Maori mensen zich vroeger deden wassen bij de warm water bronnen en er zo achter kwamen dat zeep hier een geiser kan opwekken. Er werd wat zeep in het water gegooid en even later begon het water een aantal meter omhoog te spuiten, het ging wel minstens een kwartier door. Daarnaast was er in de buurt van het park nog een grote modderpoel met kokende modder. Het woord “blubberdeblub” moet hier uitgevonden zijn…
Verder hebben we bij het Redwood park een mooie wandeling gemaakt door het bos met hele grote en dikke bomen, het deed een beetje aan sequoia bomen denken. Ook was er een plas in het bos met super helder water, je kon alle takjes op de bodem goed zien liggen. Een mooie plek om foto’s te maken.
Inmiddels zijn we alweer een half jaar aan het reizen! Wat hebben we al ongelooflijk veel leuke en mooie dingen kunnen doen. We hebben het nog steeds enorm goed naar ons zin. Gelukkig hebben we allebei helemaal geen last van heimwee, alhoewel we op sommige kleine momenten wel even bij familie of vrienden zouden willen zijn of weer eens een potje zouden willen tennissen. Verder missen we vrijwel niets. We weten nog niet hoe lang we door blijven reizen, we kijken niet te ver vooruit en bekijken het land voor land. We zijn in ieder geval enorm blij en dankbaar dat we de mogelijkheid hebben om deze reis te kunnen doen. In Rotorua hebben we met het wijntje van de wijngaard uit Napier even geproost op de mooie reis tot nu toe.
