Waar we ons vorige artikel nog “prachtig Mongolië” noemden, is als het om Ulaanbaatar gaat “lelijk Mongolië” beter op zijn plaats. Jemig wat een ongeorganiseerd zooitje is de hoofdstad van Mongolië. We hadden nog twee dagen hier voor we zouden beginnen aan onze treinreis naar Beijing. We moesten onze treintickets nog ophalen bij een reisbureau in de stad. Deze lag aan de andere kant van het centrum dan waar ons hostel lag en dus hebben we een wandeling door het centrum gemaakt. Het lijkt of alles is volgebouwd zonder een plan van te voren. Een tempelcomplex naast eenvoudige woonhuizen, naast een flatgebouw, naast een afgezet stuk gras, naast modernere winkels. Nieuw en oud en modern en traditioneel allemaal door elkaar. Misschien heeft het er wel een beetje mee te maken dat de mensen hier jaren lang als nomaden hebben geleefd en eenmaal in de stad nog even moeten uitvinden hoe alles werkt. Ook best wat rommel op straat.
Het ophalen van de treintickets ging goed en snel. We hadden al gespot dat het Hardrock Café Ulaanbaatar in de buurt lag, dus dat was een mooie gelegenheid om daar lekker te gaan lunchen. We waren op een ander meisje na de enigen. Toen Lisanne om de vegetarische burger vroeg (ze heeft nu in 1,5 week al evenveel vlees gegeten als normaal gesproken in 2 maanden tijd, dus tijd voor iets anders) was de reactie: ik weet niet of we die nog hebben want de mensen hier bestellen die eigenlijk nooit. Dat was wel te verwachten! De cheeseburger smaakte ook goed.
Via het plein bij het parlement zijn we teruggelopen richting ons hostel. Dat was nog wel enigszins mooi om te zien, met beelden van Chengis Khan en paarden. Voor de rest hadden we het wel snel gezien.
De volgende dag hadden we afgesproken om met Marc en Gilles, de Franse jongens die we op de toer door Mongolië hadden leren kennen, Terelj Nationaal park te bezoeken. Dat is een natuurgebied op 1,5 uur rijden van Ulaanbaatar. Vlakbij Terelj staat het misschien welbekende Chengis Khan monument. Wow, dat is echt groot. We moesten er wel om lachen dat opeens zo’n enorm blinkend beeld hier staat tussen de grasheuvels. Daarnaast staan ook beelden van de ruiters uit Chengis Khan zijn leger. Dit leger werd gebruikt om aan te vallen wanneer de vijand was uitgeput door het normale leger van Chengis Khan en was altijd succesvol omdat de vijand geen verweer meer kon bieden. Best indrukwekkend.
Daarna zijn we verder gereden naar Terelj. Het is een mooie omgeving en de route gaat tussen de bergen door. Bij ‘turtle rock’ (zoals de naam zegt een rots die op een schildpad lijkt) zijn we even uitgestapt en vervolgens zijn we verder gereden naar een tempel die een stukje verderop in de bergen ligt. Langs de route die je naar de tempel moet lopen staan allerlei spreuken die met het Boeddhisme te maken hebben. Het was best mooi maar ook wel erg toeristisch. We hadden het idee dat de tempel er vooral voor toeristische doeleinden stond en er waren in deze omgeving ook redelijk wat restaurants en winkeltjes. Na de mooie en ongerepte gebieden die we afgelopen week tijdens de toer bezocht hadden viel dit daarom een beetje tegen.
De volgende ochtend stonden we vroeg op om om 7:30 de trein naar Beijing te nemen. Dit is ons derde en laatste traject van de Trans-Mongolië Express. De Chinese trein zag er gelukkig beter uit dan de Chinese trein waarmee we in Ulaanbaatar waren aangekomen. Hier was gepoetst, in de coupé zaten stopcontacten en er waren twee wastafels in de wagon. Wat een luxe. Helaas bleek dat we treinkaartjes hadden voor twee bedden in verschillende weliswaar aangrenzende coupés. Lisanne zat met twee Oostenrijkse jongens die de nacht hadden doorgetrokken in Ulaanbaatar en ontbeten met een biertje in de coupé en met nog een leuke Nederlandse vrouw. Rik zat in de coupe met drie Poolse dames en Lisanne zat in de coupe met een leuke Nederlandse vrouw en twee Oostenrijkse jongens die op stap waren geweest in Ulaanbaatar en nu in de trein ontbeten met een biertje. Uiteindelijk bleek dit wel een manier om meerdere mensen te leren kennen en het was best een leuke rit waarin Rik de Poolse dames heeft leren dozen (kaartspelletje).
Het stuk door Mongolië was qua landschap niet zo afwisselend. We reden door de steppe en de woestijn en zagen voornamelijk grasheuvels en zandvlaktes met wat lage groene begroeiing. Tegen de avond kwamen we bij de grens met China aan. Eerst hebben we 2 uur aan de Mongoolse grens gestaan en in die tijd werden de paspoorten van iedereen in de trein gecontroleerd. We hebben de tijd gedood met wat kaartspelletjes met de Oostenrijkers. Toen reden we door naar de Chinese grens en daar moesten we allemaal de trein uit om door de douane te gaan. Eenmaal bij het douane gebouw aangekomen werd iedereen weer teruggestuurd want blijkbaar moest ook alle bagage door de douane. Dat waren de Chinese conducteurs even vergeten te vertellen. Dus iedereen ging de tassen en koffers uit de trein halen en vervolgens terug naar het douanegebouw. Dezelfde procedure als waar je op vliegvelden altijd doorheen moet. Daarna moesten we in een zaal wachten totdat we weer de trein in mochten. Dat duurde wel even want de wielen van de treinen moesten verwisseld worden. Het Mongoolse spoor is namelijk anders dan het Chinese en daarvoor zijn andere wielen nodig. Helaas konden we het proces van het wisselen van de wielen niet zien omdat we in de wachtruimte vastzaten. De wachttijd hebben we samen met Nicolas en Chikako doorgebracht, een Frans-Japans koppel dat we op de toer door Mongolië hadden leren kennen, zij hadden dezelfde trein als ons maar zaten helemaal aan het andere eind van de trein in een wagon. Uiteindelijk mochten we rond 2:00 uur in de nacht, na bijna 5 uur wachten weer de trein in en zijn we direct gaan slapen.
Toen we de volgende ochtend wakker werden zaten we al een stuk in China. Het landschap zag er ook helemaal anders uit. Veel bomen en bruinrode bergen, veel huizen tussendoor, regelmatig dorpen of stadjes en ook regelmatig akkerbouw zoals maisvelden. Waar in Mongolië veel ongerepte natuur is, kon je hier zien dat er wat gebeurde. Naarmate we Beijing naderden reden we tussen hele mooie best hoge bergen door. Ongelooflijk dat zo vlakbij Beijing zo’n mooie natuur is. Dat hadden we niet direct verwacht. De Chinese muur hebben we nog niet gezien, alhoewel wel wordt verteld dat je die vanuit de trein zou moeten kunnen zien. Dat komt dan nog wel over een paar dagen.
Inmiddels zijn we dus aangekomen in het drukke Beijing. De lucht is hier heel vochtig, een beetje vergelijkbaar met het binnenlopen bij een tropisch zwembad. En wat staan hier veel Chinezen hier op het station! Wel stond bij de metro alles heel duidelijk aangegeven, ook in het Engels. We konden de weg naar ons hostel daardoor lekker snel vinden.
Foto’s van Ulaanbaatar en Terelj hebben we bij de reisfoto’s gezet. Tijdens de treinreis hebben we nagenoeg geen foto’s gemaakt. Wel is de timelapse van centraal Mongolië toegevoegd op de website.
Op naar nieuwe ervaringen in het volgende land.
Groetjes R&L
